Perran Kutman anlatıyor

İlk defa böyle bir ağrıyla karşılaşıyorum.
Bir yandan da 'anneciğim..anneciğim..' diye bağırıyorum.
Bunu Türkçe söylediğim için ağrıyan yerimi söylediğimi sandılar.
Birbirlerine bakıp 'acaba orası neresi?' diye soruyorlar
Ben, 'annemi çağırıyorum' dedim. 'Kaç yaşında kadın, bunun bir de annesi mi var, onu niye çağırıyor ki?!' dediler muhtemelen..
Biz böyle durumlarda 'anne' deriz.
Onlarda öyle bir şey yok ki; 'mamy..mamy..' diye ağlayan Amerikalı mı var?..
Evet, belki de ' ANNE ', bizim ' AĞRIYAN YERİMİZ '...
ANNE : 
Sonu olmayan bir kitaptır..
Bittiği yerde hayat da biter..


Almışlar çocuğu okulun bir köşesine götürmüşler.

Bende öğretmenler odasının camından bakarken tesadüfen gördüm. Dört tane A-4 kağıdını bantlayıp toprağa sermişler. Üç kız yere oturmuş. İndim yanlarına. Korktular önce, beni görünce. Baktım beş dilim ekmek, biraz kaşar peyniri, iki meyva suyu.

Hayırdır kızlar dedim. Yemek yiyiyoruz öğretmenim dediler. Afiyet olsun devam edin dedim.

Sonra gizlice köşeden onları izledim. İki kız yer gibi yapıyor, diğerine bırakıyordu hepsini. Saçını okşadı diğeri. Biri de espiri yapıp güldürüyordu hepsini.

Zil çalınca, köşeyi geçerken birinin kolunu tuttum usulca. Anlat bakalım dedim. Meğer birinin babası iki-üç gün önce vefat edince bugün annesi bir şey koyamamış çantasına. Demek ki 3-4 lirada bulamamış ya da unutmuş.

Ama arkadaşları onu unutmamış.

Allah ne verdi ise demişler. Hep beraber yemişler. Neden dedim sınıfta değil de köşede?

‘’ARKADAŞIMI UTANDIRMAK İSTEMEDİK ÖĞRETMENİM’’ deyince, içim acıdı ve dedim hadi sen git sınıfına bir an önce.

Müdür beyden hem adresini hem izin aldım. Yerime bir arkadaşımı bıraktım. Arabama atladım, ilk gördüğüm markette soluğu aldım.

Daha 8 yaşında bu çocuklar. Vallahi ağlıyorum size yazarken şu an. Utandım el kadar çocuklardan…

Öğretmen: Murat Yüce